Yıldızlı gece

Yine ellerimle yıldızlara dokunamadığım bir gece...
zamanı takip edemiyorum. Bulunduğum yerden hiç hareket etmiyormuşum gibi geçen zamanda. Fakat mekan, insanlar, zaman her şey aniden değişiyor. Diyorum ya size yıldızlara dokunamıyorum diye aslında ben bir şeylere ne dokunabiliyorum ne de tutabiliyorum. "Bir kalbin var" deyip duruyorum.  Basit bi keman sesi geliyor radyodan birazda parazitler var. Frekansı ayarlıyorum. sadece keman sesi var odanın içinde, bir de karanlık. bırakıyorum zamanın akışına kendimi. sabah oluyor uyanıyorum. güneş ışıkları odamın içinde giriyor birer insan silueti gibi. dans edip duruyorlar sonra tekrar gece oluyor.
yine gece çöküyor odamın içine ve yine karanlıkla baş başayım.
kimse yok odamda
ben bile
kendimi terk etmişim.
o an anlıyorum.
boşa geçen zamanın.
aslında neleri alıp götürdüğünü.
aklımı.
beni.
bir de seni.
kızıl saçlarını.
kokunu koklayıp dizine başımı yasladığım da dediğim gibi
"tüm dünyanın kahrını çekmeye razıyım şuan."
bizim zamanımız değil bu zaman.
başka bir hayatta birlikteyizdir belki.
bu bir film değil. yaşanmış bir anı. belki çocuklarımıza anlatacağımız.

Odamın içinde karanlıkla birlikteyim yeniden!
yüzüme penceremden gelen soğuk bir rüzgar gibi güzelliğin.
ellerin kalbimde.
papatyalarımız can vermiş
pencere önünde ki saksıda
belki de intihar etmişlerdir.
ya da biz mi öldürdük çiçeklerimizi?
ben sevince kalbimin raflarına papatya dizmiştim.
hepsi aynı anda intihara kalkışmış olamaz!
gittin sevgilim.
bu aşkın ve o papatyaların katili sensin.
unutma bunu.